W Niemczech mieszka ponad milion Polaków. Najwięcej w Zagłębiu Ruhry, a także wielkich miastach: w Berlinie i Hamburgu. W miastach tych są większe skupiska Polaków, w Berlinie – w Tempelhof; w Hamburgu – w Billstedt/Mümmelmannsberg i Neu-Allermöhe. Specyfika Polonii niemieckiej w dużej mierze wynika z wielokrotnych zmian granic Polski i Niemiec, najpierw w wyniku rozbiorów, a następnie I i II wojny światowej. Częsta zmiana granic powodowała wciąż przesuwający się obszar pogranicza. Polaków i Niemców łączy podobny styl życia i podobne zróżnicowanie religijne, choć z przewagą katolików po stronie polskiej. Polacy w Niemczech są poddani planowej polityce asymilacyjnej rządu, co różni procesy asymilacyjne ludności pochodzenia polskiego od naturalnej asymilacji w krajach anglosaskich. Pomimo zamieszkiwania potomków autochtonicznych grup ludności polskiej, nie posiada ona statusu mniejszości narodowej, którą utraciła decyzją rządu hitlerowskich Niemiec 7 września 1939.

Masowy napływ imigrantów z terenów polskich miał miejsce w drugiej połowie XIX w. W latach 1870–1914 do Niemiec wyemigrowało czasowo lub na stałe kilka milionów Polaków. W okresie międzywojennym mniejszość polska organizowała się wokół Związku Polaków w Niemczech. Działały stowarzyszenia kościelne, towarzyskie i gimnastyczne (Sokół). Prasę polską reprezentowało kilkanaście czasopism, z których najpopularniejszy był wychodzący w Bytomiu „Katolik”. Po II wojnie światowej była duża falą emigracyjna „solidarnościowa”, a następnie fala emigracji zarobkowej – już po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej. Polityka asymilacyjna rządu niemieckiego powoduje, że Polonia w Niemczech jest mało widoczna. Bliskość terytorialna ułatwia emigrację zarobkową, ale także – kontakty z Krajem. Często ma ona charakter sezonowy lub czasowy, a osoby biorące w niej udział nie są zainteresowane życiem Polonii.

Niemcy – Portale Polonijne

Niemcy – Wydawnictwa Polonijne