Polonia w Wielkiej Brytanii liczy ponad milion mieszkańców. Centrum angielskiej Polonii jest Londyn. W czasie II wojny światowej, po klęsce Francji w 1940, Londyn stał się stolicą polskiej emigracji. Powstały i rozwinęły działalność partie polityczne, stowarzyszenia naukowe, kulturalne, religijne i oświatowe. Zostały zorganizowane archiwa i biblioteki. Ukazywało się wiele pism, m.in. „Wiadomości Polskie” (od 1946 „Wiadomości”), „Myśl Polska”, „Polska Walcząca”, „Orzeł Biały”, „Dziennik Polski” i Dziennik Żołnierza”. W 1945 było w Wielkiej Brytanii 90–95 tys. osób urodzonych w Polsce, w 1949 — ok. 160 tys. Działalność emigracji po 1945 była kontynuacją prac podjętych w latach II wojny światowej. Kontynuowano działalność wydawniczą (wydawnictwa Gryf, Orbis, Veritas, Polska Fundacja Kultury, Puls i Aneks), wydawano prasę („Dziennik Polski”, „Dziennik Żołnierza”, „Myśl Polska”, „Jutro Polski”, „Teki Historyczne”, „Robotnik”; 1957–90 „Rzeczpospolita Polska”, 1946–81 „Wiadomości”, 1941–64 „Orzeł Biały”). Działają instytucje naukowe (m.in. Polskie Towarzystwo Historyczne, Związek Pisarzy Polskich, Instytut Józefa Piłsudskiego, Instytut Polski i Muzeum Gen. Sikorskiego, Biblioteka Polska). Od lat 70-tych życie kulturalne Polonii koncentruje się w Polskim Ośrodku Społeczno-Kulturalnym (POSK), który prowadzi działalność we własnym budynku otwartym w 1974. Jest on siedzibą wielu polskich instytucji, w tym Biblioteki Polskiej w Londynie, jednej z największych bibliotek polskich poza granicami Kraju. Po wejściu Polski do Unii Europejskiej w 2003 do Wielkiej Brytanii wyjechało w poszukiwaniu pracy ok. miliona Polaków. Ich sytuacja uległa zmianie po wyjściu Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej.
O Bibliotece Polskiej pisze Jadwiga Szmidt w książce Biblioteki polskie we współczesnym Londynie, Warszawa : Wydaw. SBP, 1998.